1 lipca 1885 roku ogłoszono powstanie Niezależnego Państwa Kongo. 27 lipca 1887 r. Leopold II wydał frank Niezależnego Państwa Kongo, aby ujednolicić różne obiekty, które były używane w królestwach i imperiach. Rzeczywiście, gdy Kongo zostało przyłączone do Belgii, istnienie banku depozytowego było niezbędne, gdyż miał on pełnić rolę strażnika kapitału belgijskich inwestorów. Tak więc Bank Konga Belgijskiego został założony w 1909 roku, w Matadi, ale szybko przeniósł swoją siedzibę do Leopoldville, które było stolicą EIC. Ponadto, ponieważ Kongo stało się kolonią Królestwa Belgii, konieczna była lokalna emisja pieniądza. Był to atrybut suwerenności narodowej. Aby zaradzić tej sytuacji, w 1911 roku państwo podpisało umowę z Bankiem Konga Belgijskiego, który otrzymał przywilej emisji pieniądza, który zachował przez ponad 40 lat. W związku z tym, że państwo miało do dyspozycji bank, który uzyskał uprawnienia do emisji pieniądza, wielu inwestorów założyło w Kongu Belgijskim swoje firmy i stworzyło banki komercyjne. Rozwój systemu bankowego stworzył potrzebę istnienia banku centralnego, który emitowałby pieniądze i kontrolowałby system bankowy wobec anarchii banków komercyjnych. W tej sytuacji Bank Konga Belgijskiego nie miał wystarczającego pola manewru, ponieważ jego zakres działania ograniczał się do wyłącznego przywileju emisji pieniądza. Również od lat 50. emisja pieniądza przez bank komercyjny zaczęła być nieprawidłowa. W związku z tym państwo było zobowiązane do stworzenia banku centralnego, a Bank Konga nadal funkcjonował jako pełnoprawny bank komercyjny. Ponadto, począwszy od lat pięćdziesiątych, emisja waluty przez bank komercyjny zaczęła być nieregularna. W rezultacie państwo zostało zobowiązane do utworzenia banku centralnego, a Bank Konga nadal działał jako pełnoprawny bank komercyjny. źródło:bcc.cd
