Olgierd Giedyminowic zasłynął jako utalentowany administrator, wybitny wódz, pogromca Złotej Ordy i poskromiciel Wielkiego Księstwa Moskiewskiego. Dzieje świata (w szczególności zaś Polski i Litwy) potoczyłyby się zdecydowanie inaczej, gdyby nie jego potężne w skutkach decyzje – to w rzeczywistości dzięki niemu Władysław Jagiełło stał się jednym z najpopularniejszych i najwaleczniejszych polskich władców! Życie Olgierda Giedyminowica było pasmem bitew i wojen. Już pierwsze miesiące panowania przyniosły Wielkiemu Księstwu Litewskiemu wojnę z Zakonem Krzyżackim, która zakończyła się triumfalnym zwycięstwem Olgierda. Pomnażał on swoje wpływy i ziemie w tempie porównywalnym do osiągnięć ojca – przejął nieformalne panowanie nad Nowogrodem Wielkim i Pskowem, zajął ziemię siewiersko-czernihowską i część Smoleńszczyzny (skutkowało to krótkotrwałą wojną z Polską, która zakończyła się rozejmem w 1351 r.), pokonał Złotą Ordę i w 1363 r. włączył do Księstwa Kijów oraz znaczną część ziem ukraińskich. W trakcie wojny z Ordą wsławił się przede wszystkim wspaniałym zwycięstwem w bitwie nad Sinymi Wodami w pobliżu Targowicy, uwalniając jednocześnie spod władzy tatarskiej Podole i znaczną część księstwa kijowskiego. W 1350 r. Olgierd pojął za żonę Juliannę Twerską, córkę wielkiego księcia Aleksandra Twerskiego oraz Anastazji Halickiej. To m.in. w obronie jej brata, a swojego szwagra, Michała II Twerskiego, w latach 1368-1370 podejmował wiele skutecznych wypraw zbrojnych na Moskwę, wielokrotnie paląc i grabiąc jej okolice, zapewniając przy tym Michałowi II dwukrotny powrót na tron Księstwa Twerskiego. Rzeczywisty koniec pasma zwycięstw Olgierda nastąpił w 1373 r., kiedy po nieudanej napaści na Moskwę (decydująca bitwa pod Lubuckiem została nierozstrzygnięta, co zmusiło Olgierda do powrotu na Litwę) zdecydował zająć się przede wszystkim polityką i kierować nią ze swojego dworu. Miał on decydujący głos nad wszystkimi braćmi, przez co inicjował do 1377 r. jeszcze niejeden najazd na ziemie moskiewskie, choć sam ich już nie prowadził. Kontynuował ponadto politykę ojca w kwestii chrztu, doprowadził do ponownego utworzenia prawosławnej metropolii litewskiej oraz dbał o swój lud, dzięki czemu do końca swego życia cieszył się ogromnym szacunkiem i poważaniem zarówno dworu, jak i poddanych. Olgierd Giedyminowic zmarł w 1377 r., pozostawiając tron Wielkiego Księstwa Litewskiego najznamienitszemu z synów – przyszłemu królowi Polski, Władysławowi Jagielle. źródło: historia.org.pl

,,STORIA DELLA POLONIA” BERNARDA ZAYDLERA - HISTORIA POLSKI W OBRAZACH OPOWIEDZIANA WŁOCHOM. Tytuł dzieła Storia della Polonia fino agli ultimi tempi scritta dal dottore Bernardo Zaydler Polacco membro della Regia Società degli Amici delle Scienze in Warsavia, e di pare-cchie accademie letterarie italiane można przetłumaczyć jako „Historia Polski aż do ostatnich czasów napisana przez doktora Bernarda Zaydlera, Polaka, członka Królewskiego Towarzystwa Przy„jaciół Nauk w Warszawie i podobnych akademii literackich we Włoszech”. Ukazało się ono we florenckiej oficynie V. Batelli e Figli, w 1831 r., a więc w czasie powstania listopadowego, kiedy na ziemiach polskich toczyła się wojna polsko-rosyjska. Wymienione w tytule „ultimi tempi” nie obejmowały jednak powstania, a ostatni rozdział książki poświęcony był kwitnącemu Królestwu Polskiemu pod rządami cara Mikołaja I, którego portret poprzedzał stronę tytułową wydawnictwa. Książka składa się z dwóch tomów, z których pierwszy liczy 440 stron, a drugi 720. Dzieło ilustruje 107 plansz, wykonanych w technice stalorytu przez florenckich grafików na podstawie współczesnych i dawnych rycin. Są tam również dwie mapy przedstawiające granice Polski: przedrozbiorowe oraz z 1831 r. Jak rzeczowo określa ilustracje książki Jadwiga Jaworska, są to „słabiutkie ryciny wykonane przez miernych rytowników” . Większość z ich autorów znana jest głównie z tego właśnie wydawnictwa i do naszych czasów przetrwały jedynie ich nazwiska, często bez imion, utrwalone w sygnaturach pod kompozycjami. Byli to m.in.: Corsi , Verico , Adamo Bozza , Nasi, Cignozzi. Wśród rysowników pojawia się nazwisko Francesco Pieracciniego , o którym również niewiele wiadomo. źródło: Kamilla Pijanowska, Muzeum Narodowe w Warszawie