Aleksander I Romanow, car Rosji i król Polski w latach 1820-1825, urodził się 23 grudnia 1777 roku w Petersburgu. Objął władzę w Rosji w 1801, po zabójstwie swojego ojca, cara Pawła I, w wyniku spisku, o którym wiedział. Szybko zaczął wprowadzać pewne reformy w kierunku modernizacji państwa oraz armii. Dążył do uzyskania supremacji na terenie wschodniej Europy oraz w Azji. Prowadził liczne wojny, m.in. z Turcją, Persją i Szwecją, zdobywając wiele cennych nabytków terytorialnych. Choć początkowo Aleksander skłaniał się ku sojuszu z Francją, to po koronacji cesarskiej Napoleona I przystąpił do III koalicji. Jego korpusy zostały jednak pokonane na terenie Austrii w 1805r. w bitwie pod Austerlitz, zaś w latach 1806 – 1807 doznały kolejnych porażek na terenie sprzymierzonych Prus. 22 lipca 1807r. na tratwie na Niemnie podpisał pokój z Napoleonem, stając się jednocześnie jego sprzymierzeńcem. Próbując budować atmosferę przyjaźni stopniowo odchodził od idei zacieśniania stosunków z Francją, która to skutkowała m. in. kryzysem rosyjskiej gospodarki. 22 lipca 1807r. na tratwie na Niemnie podpisał pokój z Napoleonem, stając się jednocześnie jego sprzymierzeńcem. Próbując budować atmosferę przyjaźni stopniowo odchodził od idei zacieśniania stosunków z Francją, która to skutkowała m. in. kryzysem rosyjskiej gospodarki. W związku z tym szykował się do wojny, ale Napoleon uderzył pierwszy w czerwcu 1812r. Aleksander I wezwał swój lud do stanięcia w szeregi armii i walki w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej, która to, po początkowych porażkach i zdobyciu Moskwy przez Francuzów, zakończyła się zwycięstwem Rosjan, którzy wraz z sojusznikami doprowadzili w końcu do abdykacji Napoleona w 1814r. W 1815r. podpisał traktat wersalski oraz przystąpił do Świętego Przymierza. Na mocy tego pierwszego do Rosji przyłączono Królestwo Polskie, w którym to starał się wprowadzić wiele liberalnych reform, jednocześnie pacyfikując wszelkie polskie dążenia niepodległościowe i idee autonomii. Przedostatni polski król zaborowy podobnie jak poprzednik nie spędzał zbyt dużo czasu w Warszawie i rządził przez swego brata Konstantego oraz wiernego generała – gubernatora Zajączka. Postępowanie Aleksandra niezgodne z jego własnoręcznie napisaną konstytucją budziło nienawiść do rządów rosyjskich, czego przykładem może być chociażby rezygnacja z działalności politycznej osobistego przyjaciela Aleksandra i rusofila ks. Adama Czartoryskiego. Aleksander zmarł w 1825r., ale wokół jego śmierci krąży wiele legend. Swoim następcom pozostawił niedokończony projekt budowy wielkiego Imperium Rosyjskiego na fundamentach państw słowiańskich.
źródło: historykon.pl

,,STORIA DELLA POLONIA” BERNARDA ZAYDLERA - HISTORIA POLSKI W OBRAZACH OPOWIEDZIANA WŁOCHOM. Tytuł dzieła Storia della Polonia fino agli ultimi tempi scritta dal dottore Bernardo Zaydler Polacco membro della Regia Società degli Amici delle Scienze in Warsavia, e di pare-cchie accademie letterarie italiane można przetłumaczyć jako „Historia Polski aż do ostatnich czasów napisana przez doktora Bernarda Zaydlera, Polaka, członka Królewskiego Towarzystwa Przy„jaciół Nauk w Warszawie i podobnych akademii literackich we Włoszech”. Ukazało się ono we florenckiej oficynie V. Batelli e Figli, w 1831 r., a więc w czasie powstania listopadowego, kiedy na ziemiach polskich toczyła się wojna polsko-rosyjska. Wymienione w tytule „ultimi tempi” nie obejmowały jednak powstania, a ostatni rozdział książki poświęcony był kwitnącemu Królestwu Polskiemu pod rządami cara Mikołaja I, którego portret poprzedzał stronę tytułową wydawnictwa. Książka składa się z dwóch tomów, z których pierwszy liczy 440 stron, a drugi 720. Dzieło ilustruje 107 plansz, wykonanych w technice stalorytu przez florenckich grafików na podstawie współczesnych i dawnych rycin. Są tam również dwie mapy przedstawiające granice Polski: przedrozbiorowe oraz z 1831 r. Jak rzeczowo określa ilustracje książki Jadwiga Jaworska, są to „słabiutkie ryciny wykonane przez miernych rytowników” . Większość z ich autorów znana jest głównie z tego właśnie wydawnictwa i do naszych czasów przetrwały jedynie ich nazwiska, często bez imion, utrwalone w sygnaturach pod kompozycjami. Byli to m.in.: Corsi , Verico , Adamo Bozza , Nasi, Cignozzi. Wśród rysowników pojawia się nazwisko Francesco Pieracciniego , o którym również niewiele wiadomo. źródło: Kamilla Pijanowska, Muzeum Narodowe w Warszawie