Mendog (litew. Mindaugas, ur.?, zm. 1263) – książę litewski, od 1253 roku król. Według późniejszej tradycji był potomkiem niejakiego Rymgauda (Ryngolda). Ożeniony z Martą, miał syna Wojsiełka. Wzmiankowany w 1219 roku w gronie dwudziestu jeden książąt litewskich (przywódców związku plemiennego), którzy zawarli traktat z księstwem halicko-wołyńskim. Do 1240 roku Mendog usunął innych książąt i stanął na czele plemion litewskich. Opanował też Ruś Czarną (Nowogródek, Słonim) i wszedł w bliskie związki z książętami halickimi. W latach 1249–1251 pomyślnie odpierał atak koalicji Krzyżaków z Danielem księciem halickim, Towciwiłem księciem połockim, Jaćwięgami i Żmudzią. W 1251 roku zjednał Krzyżaków, przyjmując chrzest. W wyniku starań mistrza inflanckiego Andrzeja von Stirland u papieża Innocentego IV w połowie 1253 roku koronował się wraz z żoną Martą w Wilnie. W 1254 roku zawarł pokój z Danielem Halickim i wydał córkę za jego syna, Szwarna. W 1261 roku po zwycięstwach Żmudzi nad Krzyżakami zerwał stosunki z zakonem i wrócił do pogaństwa, co umożliwiło mu zjednoczenie wszystkich ziem litewskich. Zjednoczona Litwa współdziałała z Aleksandrem Newskim w wojnie z zakonem. Podejmowała łupieżcze wyprawy przeciw wszystkim sąsiadom. Jesienią 1263 roku Mendog został zamordowany, wraz z synami Ruklem i Repekiem. Po kilkuletniej wojnie domowej odbudował państwo syn Mendoga, Wojsiełk (zm. 1267), mnich prawosławny, zamordowany przez księcia Lwa Halickiego. Następcą Wojsiełka został jego szwagier, Szwarno (zm. 1268). źródło: twojahistoria.pl

,,STORIA DELLA POLONIA” BERNARDA ZAYDLERA - HISTORIA POLSKI W OBRAZACH OPOWIEDZIANA WŁOCHOM. Tytuł dzieła Storia della Polonia fino agli ultimi tempi scritta dal dottore Bernardo Zaydler Polacco membro della Regia Società degli Amici delle Scienze in Warsavia, e di pare-cchie accademie letterarie italiane można przetłumaczyć jako „Historia Polski aż do ostatnich czasów napisana przez doktora Bernarda Zaydlera, Polaka, członka Królewskiego Towarzystwa Przy„jaciół Nauk w Warszawie i podobnych akademii literackich we Włoszech”. Ukazało się ono we florenckiej oficynie V. Batelli e Figli, w 1831 r., a więc w czasie powstania listopadowego, kiedy na ziemiach polskich toczyła się wojna polsko-rosyjska. Wymienione w tytule „ultimi tempi” nie obejmowały jednak powstania, a ostatni rozdział książki poświęcony był kwitnącemu Królestwu Polskiemu pod rządami cara Mikołaja I, którego portret poprzedzał stronę tytułową wydawnictwa. Książka składa się z dwóch tomów, z których pierwszy liczy 440 stron, a drugi 720. Dzieło ilustruje 107 plansz, wykonanych w technice stalorytu przez florenckich grafików na podstawie współczesnych i dawnych rycin. Są tam również dwie mapy przedstawiające granice Polski: przedrozbiorowe oraz z 1831 r. Jak rzeczowo określa ilustracje książki Jadwiga Jaworska, są to „słabiutkie ryciny wykonane przez miernych rytowników” . Większość z ich autorów znana jest głównie z tego właśnie wydawnictwa i do naszych czasów przetrwały jedynie ich nazwiska, często bez imion, utrwalone w sygnaturach pod kompozycjami. Byli to m.in.: Corsi , Verico , Adamo Bozza , Nasi, Cignozzi. Wśród rysowników pojawia się nazwisko Francesco Pieracciniego , o którym również niewiele wiadomo. źródło: Kamilla Pijanowska, Muzeum Narodowe w Warszawie