Zygmunt III Waza (1566-1632) Elekcyjny król Polski z dynastii Wazów. Był synem króla Szwecji Jana III Wazy i poślubionej mu polskiej królewny Katarzyny Jagiellonki. Wybrany na polskiego monarchę w roku 1587, po śmierci Stefana Batorego. Za jego kandydaturą przemawiało pochodzenie – był wnukiem Zygmunta Starego i Bony Sforzy oraz siostrzeńcem ostatniego Jagiellona, Zygmunta Augusta. Jego kandydaturę wsparła królowa-wdowa, Anna Jagiellonka. Pomimo wojny prowadzonej z Habsburgami na skutek podwójnej elekcji, był zwolennikiem bliskiej współpracy z południowym sąsiadem. Poślubił kolejno dwie austriackie księżniczki – Annę oraz jej siostrę Konstancję. W 1592 roku przejął także tron Szwecji, który jednak utracił już w roku 1599. Za jego sprawą Polska została wmieszana w ciągnące się przez trzy dekady i zakończone niekorzystnym traktatem pokojowym walki ze skandynawskim królestwem. Na skutek własnego uporu i żądzy władzy, storpedował plan osadzenia swojego syna Władysława na tronie moskiewskim. Za jego panowania doszło do kilku świetnych sukcesów zbrojnych: zwycięstw pod Kłuszynem (1610), Chocimiem (1621) i Smoleńskiem (1611), a także do krótkotrwałego zajęcia Moskwy (1610-1612). W 1596 roku przeniósł stolicę państwa z Krakowa do Warszawy. Zygmunt III Waza znany był z zamiłowania do alchemii, które doprowadziło nawet do niszczycielskiego pożaru na Wawelu. Był władcą schorowanym, a w ostatnich latach zniedołężniałym. Dokuczały mu podagra i problemy z drogami żółciowymi. Zmarł wkrótce po śmierci swojej drugiej żony Konstancji, zapewne na skutek wylewu krwi do mózgu. źródło: ciekawostkihistoryczne.pl

„STORIA DELLA POLONIA” BERNARDA ZAYDLERA - HISTORIA POLSKI W OBRAZACH OPOWIEDZIANA WŁOCHOM. Tytuł dzieła Storia della Polonia fino agli ultimi tempi scritta dal dottore Bernardo Zaydler Polacco membro della Regia Società degli Amici delle Scienze in Warsavia, e di pare-cchie accademie letterarie italiane można przetłumaczyć jako „Historia Polski aż do ostatnich czasów napisana przez doktora Bernarda Zaydlera, Polaka, członka Królewskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie i podobnych akademii literackich we Włoszech”. Ukazało się ono we florenckiej oficynie V. Batelli e Figli, w 1831 r., a więc w czasie powstania listopadowego, kiedy na ziemiach polskich toczyła się wojna polsko-rosyjska. Wymienione w tytule „ultimi tempi” nie obejmowały jednak powstania, a ostatni rozdział książki poświęcony był kwitnącemu Królestwu Polskiemu pod rządami cara Mikołaja I, którego portret poprzedzał stronę tytułową wydawnictwa. Książka składa się z dwóch tomów, z których pierwszy liczy 440 stron, a drugi 720. Dzieło ilustruje 107 plansz, wykonanych w technice stalorytu przez florenckich grafików na podstawie współczesnych i dawnych rycin. Są tam również dwie mapy przedstawiające granice Polski: przedrozbiorowe oraz z 1831 r. Jak rzeczowo określa ilustracje książki Jadwiga Jaworska, są to „słabiutkie ryciny wykonane przez miernych rytowników” . Większość z ich autorów znana jest głównie z tego właśnie wydawnictwa i do naszych czasów przetrwały jedynie ich nazwiska, często bez imion, utrwalone w sygnaturach pod kompozycjami. Byli to m.in.: Corsi , Verico , Adamo Bozza , Nasi, Cignozzi. Wśród rysowników pojawia się nazwisko Francesco Pieracciniego , o którym również niewiele wiadomo. źródło: Kamilla Pijanowska, Muzeum Narodowe w Warszawie