Giedymin (litew. Gediminas) (ur. ok. 1275, zm. 1341) – wielki książę litewski od 1316 r. Miał siedmiu synów: Moniwida, Kiejstuta, Olgierda, Narymunta, Koriata i Lubarta, którym wyznaczył dzielnice, a na swego następcę desygnował Jawnutę (1341-1344), któremu oddał Wilno. Objął władzę po śmierci brata, Witenesa. Twórca mocarstwowej potęgi Litwy, zdolny wódz i zręczny dyplomata, umiejętnie bronił Litwy przed naporem Krzyżaków z Prus i Inflant, dbał jednocześnie o dobre stosunki handlowe Litwy z Rygą i rozszerzał panowanie litewskie na Rusi. Podbite i uzależnione terytoria oddawał w ręce braci i krewnych. Połock oddał bratu Woinowi (1326-1338). Ok. 1318 r. poprzez małżeństwo syna, Olgierda, opanował Witebsk. Podlegał mu też Mińsk, a przed 1340 r. zajął Pińsk z Turowem. Z kolei syn Lubart przez małżeństwo wszedł w posiadanie Wołynia. Na wschodzie ekspansja litewska, zapewne pokojowa, oparła się o granice ziemi smoleńskiej, zajęto część włości nad środkowym Dnieprem, a od 1331 r. Kijowem rządził brat Giedymina Fiodor – chociaż zapewne jako książę podporządkowany Złotej Ordzie. Giedymin zabiegał o dobre stosunki z Polską. W 1325 r. zawarł sojusz z Władysławem Łokietkiem i wydał swoją córkę Annę (Aldonę) za Kazimierza Wielkiego. Rezultatem tego związku było m.in. oddanie władzy na Rusi Halickiej księciu mazowieckiemu Bolesławowi Trojdenowicowi, wnukowi księcia litewskiego Trojdena, którego żoną została córka Giedymina, Eufemia Maria. W tym okresie książę opanował też Podlasie. Kilkakrotnie nawiązywał kontakty z papiestwem, obiecując przyjęcie chrztu, choć były to raczej wybiegi, które miały na celu wstrzymanie agresji krzyżackiej. Po podboju wielkich obszarów Rusi wystarał się o utworzenie odrębnej prawosławnej metropolii litewskiej (Halicz – 1337, Kijów). źródło: twojahistoria.pl
„STORIA DELLA POLONIA” BERNARDA ZAYDLERA - HISTORIA POLSKI W OBRAZACH OPOWIEDZIANA WŁOCHOM
Tytuł dzieła Storia della Polonia fino agli ultimi tempi scritta dal dottore Bernardo Zaydler Polacco membro della Regia Società degli Amici delle Scienze in Warsavia, e di pare-cchie accademie letterarie italiane można przetłumaczyć jako „Historia Polski aż do ostatnich czasów napisana przez doktora Bernarda Zaydlera, Polaka, członka Królewskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie i podobnych akademii literackich we Włoszech”. Ukazało się ono we florenckiej oficynie V. Batelli e Figli, w 1831 r., a więc w czasie powstania listopadowego, kiedy na ziemiach polskich toczyła się wojna polsko-rosyjska. Wymienione w tytule „ultimi tempi” nie obejmowały jednak powstania, a ostatni rozdział książki poświęcony był kwitnącemu Królestwu Polskiemu pod rządami cara Mikołaja I, którego portret poprzedzał stronę tytułową wydawnictwa. Książka składa się z dwóch tomów, z których pierwszy liczy 440 stron, a drugi 720. zieło ilustruje 107 plansz, wykonanych w technice stalorytu przez florenckich grafików na podstawie współczesnych i dawnych rycin. Są tam również dwie mapy przedstawiające granice Polski: przedrozbiorowe oraz z 1831 r. Jak rzeczowo określa ilustracje książki Jadwiga Jaworska, są to „słabiutkie ryciny wykonane przez miernych rytowników” . Większość z ich autorów znana jest głównie z tego właśnie wydawnictwa i do naszych czasów przetrwały jedynie ich nazwiska, często bez imion, utrwalone w sygnaturach pod kompozycjami. Byli to m.in.: Corsi , Verico , Adamo Bozza , Nasi, Cignozzi. Wśród rysowników pojawia się nazwisko Francesco Pieracciniego , o którym również niewiele wiadomo. źródło: Kamilla Pijanowska, Muzeum Narodowe w Warszawie
