Jan Karol Chodkiewicz (1570/1571–1621) – dowódca wojskowy, hetman polny litewski. Jako datę jego narodzin podaje się zwykle rok 1560, prof. Marian Chadaj wykazał jednak, że urodził się w 1570 albo 1571 roku. Syn magnata, od najmłodszych lat zafascynowany wojskiem. Kształcił się we Włoszech, gdzie poznał sposoby prowadzenia bitew stosowane na zachodzie Europy. Po powrocie do kraju kontynuował naukę, praktykując i walcząc pod zwierzchnictwem Stanisława Żółkiewskiego, Jana Zamoyskiego i Krzysztofa Radziwiłła. W 1602 roku objął dowództwo nad siłami Rzeczypospolitej na Inflantach. Szybko zyskał szacunek podwładnych żołnierzy. Był znany z nadzwyczajnych zdolności oratorskich. Zasłynął zwycięstwami w bitwach toczonych przeciwko przeważającym siłom wroga. Przeciwnicy bali się polskiej husarii i nie potrafili stawić skutecznego oporu podczas szarży, a Chodkiewicz wykorzystywał ten fakt, zręcznie wymanewrowując wrogie oddziały i zyskując miażdżącą przewagę. Stąd spektakularne zwycięstwa, takie jak odsiecz przy zamku Rakvere (1603), bitwa pod Białym Kamieniem (1604, obecnie Paide w Estonii), czy bitwa pod Kircholmem (1605). Tę ostatnią zalicza się do największych taktycznych zwycięstw w historii. W 1609 roku Chodkiewicz zajął Rygę, wykorzystując statki zdobyte wcześniej w Parnawie. Była to jedyna w historii bitwa stoczona przez hetmana na wodzie. Wkrótce konflikt na Inflantach przycichł, a Chodkiewicz zgodził się przenieść na front wschodni, gdzie podjął walkę z wojskami z Moskwy. W 1612 roku poniósł pierwszą porażkę – nie udało mu się dotrzeć do polskiej załogi na Kremlu, gdzie miał dostarczyć żywność. W 1618 roku szturmował Moskwę – nie odniósł sukcesu, ale w konsekwencji walk podpisano rozejm dywiliński. Schorowany Chodkiewicz liczył na odpoczynek od wiecznej wojaczki, wkrótce musiał jednak wrócić na front, by bronić kraju przed najazdem armii sułtana Osmana II. Polacy zajęli pozycje w obozie pod Chocimiem w 1621 roku.  Hetmanowi udało się odeprzeć natarcie Turków, lecz nie doczekał podpisania układu pokojowego – 23 września oddał buławę regimentarzowi Stanisławowi Lubomirskiemu, wypowiedział słowa In manus tuas Domine (W twoje ręce, Panie) i zmarł. źródło: ciekawostkihistoryczne.pl

„STORIA DELLA POLONIA” BERNARDA ZAYDLERA - HISTORIA POLSKI W OBRAZACH OPOWIEDZIANA WŁOCHOM.Tytuł dzieła Storia della Polonia fino agli ultimi tempi scritta dal dottore Bernardo Zaydler Polacco membro della Regia Società degli Amici delle Scienze in Warsavia, e di pare-cchie accademie letterarie italiane można przetłumaczyć jako „Historia Polski aż do ostatnich czasów napisana przez doktora Bernarda Zaydlera, Polaka, członka Królewskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie i podobnych akademii literackich we Włoszech”. Ukazało się ono we florenckiej oficynie V. Batelli e Figli, w 1831 r., a więc w czasie powstania listopadowego, kiedy na ziemiach polskich toczyła się wojna polsko-rosyjska. Wymienione w tytule „ultimi tempi” nie obejmowały jednak powstania, a ostatni rozdział książki poświęcony był kwitnącemu Królestwu Polskiemu pod rządami cara Mikołaja I, którego portret poprzedzał stronę tytułową wydawnictwa. Książka składa się z dwóch tomów, z których pierwszy liczy 440 stron, a drugi 720. Dzieło ilustruje 107 plansz, wykonanych w technice stalorytu przez florenckich grafików na podstawie współczesnych i dawnych rycin. Są tam również dwie mapy przedstawiające granice Polski: przedrozbiorowe oraz z 1831 r. Jak rzeczowo określa ilustracje książki Jadwiga Jaworska, są to „słabiutkie ryciny wykonane przez miernych rytowników” . Większość z ich autorów znana jest głównie z tego właśnie wydawnictwa i do naszych czasów przetrwały jedynie ich nazwiska, często bez imion, utrwalone w sygnaturach pod kompozycjami. Byli to m.in.: Corsi , Verico , Adamo Bozza , Nasi, Cignozzi. Wśród rysowników pojawia się nazwisko Francesco Pieracciniego , o którym również niewiele wiadomo. źródło: Kamilla Pijanowska, Muzeum Narodowe w Warszawie