Bolesław III Krzywousty (1086-1138) Uważany za jednego z najwybitniejszych Piastów, był władcą ambitnym, mężnym i wytrwałym w dążeniu do celu. Bywał okrutny, ale gdy wymagała tego sytuacja potrafił być również zręcznym dyplomatą. Od najmłodszych lat uczył się sztuki wojennej. Jako małoletni uczestniczył w polowaniach i wyprawach wojennych, podczas których wykazywał się nie lada odwagą. W wieku 8 lat otrzymał we władanie ziemię kłodzką. Wraz z przyrodnim bratem Zbigniewem i możnymi spiskował i niejednokrotnie występował zbrojnie przeciwko ojcu, Władysławowi Hermanowi. Po śmierci ojca zarządzał Małopolską i Śląskiem, a pokonawszy starszego brata w walce o władzę, całym krajem. W latach 1116–1121 Bolesław podbił Pomorze Gdańskie i Zachodnie, a w ostatnich latach panowania zdołał jeszcze obronić Kościół polski przed narzuceniem mu zwierzchnictwa arcybiskupstwa magdeburskiego, uzyskując od papieża Innocentego II słynną bullę potwierdzającą niezależność metropolii gnieźnieńskiej. Bolesław pozostawił Polskę suwerenną, a chcąc zapewnić zgodę między synami wydał ustawę sukcesyjną, wprowadzającą zasadę pryncypatu-senioratu. Odtąd najstarszy z rodu Piastów, władający dzielnicą senioralną (ze stolicą w Krakowie), sprawować miał zwierzchnią władzę nad dzielnicami juniorów. Nadany Bolesławowi w XIII w. przydomek „Krzywousty”, mógł odnosić się do jakiejś deformacji twarzy księcia, możliwe jednak, że był wyrazem pamięci o krzywoprzysięstwie wobec brata. źródło: szlakpiastowski.pl
„STORIA DELLA POLONIA” BERNARDA ZAYDLERA - HISTORIA POLSKI W OBRAZACH OPOWIEDZIANA WŁOCHOM. Tytuł dzieła Storia della Polonia fino agli ultimi tempi scritta dal dottore Bernardo Zaydler Polacco membro della Regia Società degli Amici delle Scienze in Warsavia, e di pare-cchie accademie letterarie italiane można przetłumaczyć jako „Historia Polski aż do ostatnich czasów napisana przez doktora Bernarda Zaydlera, Polaka, członka Królewskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie i podobnych akademii literackich we Włoszech”. Ukazało się ono we florenckiej oficynie V. Batelli e Figli, w 1831 r., a więc w czasie powstania listopadowego, kiedy na ziemiach polskich toczyła się wojna polsko-rosyjska. Wymienione w tytule „ultimi tempi” nie obejmowały jednak powstania, a ostatni rozdział książki poświęcony był kwitnącemu Królestwu Polskiemu pod rządami cara Mikołaja I, którego portret poprzedzał stronę tytułową wydawnictwa. Książka składa się z dwóch tomów, z których pierwszy liczy 440 stron, a drugi 720. Dzieło ilustruje 107 plansz, wykonanych w technice stalorytu przez florenckich grafików na podstawie współczesnych i dawnych rycin. Są tam również dwie mapy przedstawiające granice Polski: przedrozbiorowe oraz z 1831 r. Jak rzeczowo określa ilustracje książki Jadwiga Jaworska, są to „słabiutkie ryciny wykonane przez miernych rytowników” . Większość z ich autorów znana jest głównie z tego właśnie wydawnictwa i do naszych czasów przetrwały jedynie ich nazwiska, często bez imion, utrwalone w sygnaturach pod kompozycjami. Byli to m.in.: Corsi , Verico , Adamo Bozza , Nasi, Cignozzi. Wśród rysowników pojawia się nazwisko Francesco Pieracciniego , o którym również niewiele wiadomo. źródło: Kamilla Pijanowska, Muzeum Narodowe w Warszawie
